Édouard Herriot

|następca = Georges Cohendy (p.o.) |2 funkcja = Premier Republiki Francuskiej |2 od = 14 czerwca 1924 |2 do = 10 kwietnia 1925 |2 poprzednik = Frédéric François-Marsal |2 następca = Paul Painlevé |3 funkcja = Przewodniczący Izby Deputowanych Republiki Francuskiej |3 od = 22 kwietnia 1925 |3 do = 22 lipca 1926 |3 poprzednik = Paul Painlevé |3 następca = Raoul Péret |4 funkcja = Premier Republiki Francuskiej |4 od = 19 lipca 1926 |4 do = 21 lipca 1926 |4 poprzednik = Aristide Briand |4 następca = Raymond Poincaré |5 funkcja = Premier Republiki Francuskiej |5 od = 3 czerwca 1932 |5 do = 14 grudnia 1932 |5 poprzednik = André Tardieu |5 następca = Joseph Paul-Boncour |6 funkcja = Przewodniczący Izby Deputowanych Republiki Francuskiej |6 od = 4 czerwca 1936 |6 do = 9 lipca 1940 |6 poprzednik = Fernand Bouisson |6 następca = |7 funkcja = Mer Lyonu |7 od = 18 maja 1945 |7 do = 26 marca 1957 |7 poprzednik = Justin Godart (p.o.) |7 następca = Pierre Montel (p.o.) |8 funkcja = Przewodniczący Izby Deputowanych Republiki Francuskiej |8 od = 21 stycznia 1947 |8 do = 12 stycznia 1954 |8 poprzednik = Vincent Auriol |8 następca = André Le Troquer |odznaczenia = |commons = }} Édouard Herriot (fr. [edwaʁ ɛʁjo]; ur. 5 lipca 1872 w Troyes, zm. 26 marca 1957 w Lyonie) – francuski polityk partii radykalnej, trzykrotny premier Francji w latach 1924–1925, 1926 i 1932. Herriot, syn oficera armii francuskiej, zdobył wykształcenie w École Normale Supérieure, którą ukończył w 1894 r. Pracował w liceum w Nantes a później w Lyonie, gdzie był uznawany za poważanego uczonego i nauczyciela. Swoją długą polityczną karierę rozpoczął jako mer Lyonu, ważnego ośrodka przemysłowego III Republiki. Funkcję tę pełnił od 1905 roku do śmierci, nie licząc okresu 1942-45, kiedy to Philippe Pétain usunął go ze stanowiska za sprzeciwianie się rządowi Vichy. Jako mer Herriot rozpoczął program odnowy Lyonu, zwiększył fundusze na pomoc socjalną oraz poprawił relacje władz miejskich z przedsiębiorcami. Te efektywne działania zapewniły mu niepodważalny prestiż, co z kolei wzmocniło jego pozycję w Partii Radykalnej. Źródło: Wikipedia