Jean-Paul Marat

thumb|Marat dreigt zich een kogel door het hoofd te schieten. thumb|De triomf van Marat na zijn vrijspraak in 1793. thumb|Hoofd van de dode Marat door David (1793) thumb|''De dood van Marat'' door Charlotte Corday van Jean-Jacques Hauer (1793-1794) is misschien de meest getrouwe weergave van de moordscène (de badkuip, de schrijftafel, de kamerjas). Hauer was nationale garde in de wijk van Marat en sprak met ooggetuigen of had mogelijk zelfs toegang tot het appartement. thumb|Begrafenis van Marat in de [[Cordeliers (Franse Revolutie)|club des Cordeliers. De vermoedelijke schilder Fougeat gaf links de arrestatie van Corday weer.]] thumb|''De dood van Marat'' door Jacques-Louis David (1793) was de gecanoniseerde versie die in de Nationale Conventie hing. thumb|Standbeeld van Marat voor het Museum van de Franse Revolutie.

Jean-Paul Marat (Boudry, 24 mei 1743 – Parijs, 13 juli 1793) was een in Zwitserland geboren arts, natuurkundige, sociaal filosoof, journalist en politicus ten tijde van de Franse Revolutie. Hij was een pleitbezorger van een democratische republiek die de zwakkeren bescherming zou verlenen. Met zijn vurige karakter en onbuigzame houding viel hij tegenstanders aan en stelde hij "vijanden van de revolutie" aan de kaak. Samen met Danton en Robespierre oefende hij in de Nationale Conventie grote invloed uit. Marat verspreidde zijn gedachtegoed via zijn krant ''L'Ami du Peuple'' en door publieke toespraken en essays. Zijn verbale agressie maakte hem populair bij het volk. Hij was een verbindende factor tussen de volkse sansculotten en de burgerlijke jakobijnen, een radicaal-linkse groepering. In hun conflict met de girondijnen was hij een leidende stem. Uiteindelijk werd Marat vermoord door de girondijnse sympathisante Charlotte Corday terwijl hij in bad zat. De moord leek te bevestigen dat het revolutionaire Frankrijk desintegreerde en was het sein voor de drastische uitzonderingsmaatregelen die de jonge republiek moesten verdedigen tegen interne en buitenlandse vijanden. Na zijn dood werd hij korte tijd een held en martelaar van de Revolutie, tot Robespierre en vooral het Directoire deze cultus aan banden legden. Door Wikipedia aangeleverd