405/00038: Dossier betreffende de huldiging van professor dr. René Bourgain naar aanleiding van de toekenning van de Ipsen-prijs door La Fondation de France.
Saved in:
| Raadpleegbaarheid: | Het archief is raadpleegbaar mits toestemming van de dienstdoende archivaris. |
|---|---|
| Reference code: | 405/00038 |
| Level of description: | stuk |
| By: | |
| Date: | 1987-1987 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Date: | 1987 |
|---|---|
| Physical description: | [1 omslag] |
| Notes: | Biografie: Bond Moyson Brugge-Oostende werd (her)opgericht op 1 juli 1968, als onmiddellijk gevolg van het uiteenvallen van Federatie van Socialistische Mutualiteiten van West-Vlaanderen. Voor de oprichting van deze Westvlaamse federatie in 1932, bestond in het noorden van de provincie reeds een federatie Brugge-Oostende (opgericht in 1913). Hier hebben we het echter over de ‘tweede’ federatie met deze naam. Het terugdraaien van de centralisering in 1968 was in feite het gevolg van het aanvoelen van voornamelijk Brugse leidinggevende figuren dat het zuiden zich binnen de provinciale federatie verhoudingsgewijs teveel voordelen toeëigende. De uiteindelijke aanleiding was de bouw van de nieuwe polykliniek te Menen (waarvan de kostprijs vijf maal zo groot was als aanvankelijk geschat), ‘het excuus’ de afsplitsing van het gewest Moeskroen, al was dit in feite het gevolg van de hertekening van de provinciegrenzen. De afsplitsing van het gewest Brugge werd door het Nationaal Verbond enkel toegestaan indien samen met Oostende opnieuw een federatie zou worden gevormd, wat uiteindelijk dus ook gebeurde. De federatie Brugge-Oostende was in de eerste plaats de speeltuin van Frank van Acker, die de mutualiteit in de eerste plaats gebruikte voor het waarmaken van zijn ambities. Hij had vaak het eerste én het laatste woord, wat de mutualiteit zeker niet altijd ten goede kwam. Hoewel hij als burgemeester van Brugge duidelijk zijn managerstalent had bewezen kende de ziekenbond heel wat problemen. Omdat ze vaak eerst en vooral als ‘melkkoe’ diende, werd de uitbreiding van het ledental verwaarloosd. Dit leidde in het begin van de jaren tachtig tot een achteruitgang van de marktpositie en ernstige financiële problemen. Bovendien kregen de socialistische ziekenfondsen tussen 1982 en 1987 af te rekenen met een echte schandaalsfeer, waar pas met de nieuwe ziekenfondswet uit 1990 een einde aan zou worden gemaakt. Intussen was secretaris Jan Lauwers op federaal niveau begonnen met een hervormingsplan, waarin ook plaats was voor de vernieuwing van de informatica, waar de afkeer van Frank van Acker voor de moderne techniek lange tijd een sta in de weg was geweest, met alle gevolgen van dien. In de jaren negentig kreeg de federatie een nieuw elan. De vzw’s West-Vlaams Socialistisch Instituut (WISA) en De Vooruitziende Mutualist, die de mutualiteit zélf intussen aan het overvleugelen waren, werden als gevolg van de nieuwe wetgeving op de vzw’s en de centralisering opnieuw in het gareel gebracht. Hoewel de federatie zich kon handhaven, en zelfs hier en daar wat terrein won, groeide langzaam het besef dat ze beter haar plaats zocht in een groter geheel. En zo zou eind 2002 de provinciale mutualiteitsfederatie West-Vlaanderen opnieuw op het toneel verschijnen. En al werd deze fusionering vanuit het Nationaal Verbond gedirigeerd, er was duidelijk minder om te doen dan de splitsing 34 jaar terug. |