626/21: Dossier betreffende interpellaties van de provincieraadsleden
Saved in:
| Raadpleegbaarheid: | raadpleegbaar mits toestemming van de dienstdoende archivaris |
|---|---|
| Reference code: | 626/21 |
| Level of description: | bestanddeel |
| By: | |
| Date: | 1990-1990 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Date: | 1990 |
|---|---|
| Physical description: | [1 omslag] |
| Notes: | Biografie: De partij Agalev is ontstaan vanuit de beweging Anders Gaan Leven, die eind jaren 1960 of begin jaren 1970 door Luc Versteylen werd opgericht. Sinds 1977 kwam de beweging bij verkiezingen op onder de verkorte naam Agalev. Vanaf 1979 bestond Agalev ook als een zelfstandige partij, maar nog met een zeer nauwe band met de beweging. De Europese verkiezingen van 1979 betekenden een eerste doorbraak, maar dat leidde nog niet tot verkozenen in het Europees parlement. Bij de wetgevende verkiezingen van november 1981 werden echter wel een aantal leden verkozen. Meteen werd ook beslist om de beweging en de partij van elkaar af te scheiden. Het stichtingscongres van maart 1982 kan als het officiële beginpunt van de zelfstandige partij worden beschouwd. De partij had echter nog geen uitgebouwde structuur en draaide quasi volledig op vrijwilligers. De eerste fase wordt gekenmerkt door een snelle groei van het Agalev-netwerk in Vlaanderen. De gemeenteraadsverkiezingen van 1982 werden gebruikt om zoveel mogelijk lokale afdelingen op te richten, onder de coördinatie van het nationale niveau. Deze werkwijze werd volgehouden tot ca. 1985. Het werd echter steeds duidelijker dat een informele, door vrijwilligers aangestuurde en ondersteunde partij niet veel groter kon worden. Er werd dan ook voor gekozen om de structuren duidelijker vast te leggen en de werking te professionaliseren. Vanaf 1985 werd die professionalisering ook mogelijk. Het aantal verkozenen steeg van drie naar zeven, wat heel wat meer financiële ademruimte met zich meebracht. Bij het ontwerp van de nieuwe structuur bleek duidelijk dat Agalev een partij was waarbij het principe van de basisdemocratie hoog in het vaandel werd gedragen. De partij had, in vergelijking met de andere partijen, weinig leden. Die werden echter wel geacht om actief mee te werken en de structuur werd zo ingericht dat ieders stem ook effectief gehoord werd. De partij werd dan ook niet strak geleid van bovenaf. Partijleden waren in de eerste plaats lid van een lokale afdeling en die afdelingen werden beschouwd als het belangrijkste niveau van de partij. De lokale afdelingen werden samengebracht in arrondissementen en vervolgens in provinciale afdelingen. De provinciale afdelingen waren op hun beurt vertegenwoordigd in de hoogste beslissingsorganen van de partij. In de jaren 1980 waren er in West-Vlaanderen maar weinig mensen actief binnen Agalev. Er waren ook geen nationale verkozenen vanuit die provincie en de meeste afdelingen waren eerder klein. Toch werd er vanaf midden jaren 1980 een provinciale structuur op poten gezet. Eerst en vooral werden er vijf arrondissementen omschreven: • Brugge • Ieper • Kortrijk • Roeselare-Tielt • Oostende, Veurne en Diksmuide Vanaf 1988 was er ook een provinciaal animator. De animator had als taak om zoveel mogelijk ondersteuning te bieden voor de lokale groepen, de arrondissementen, de lokale verkozenen en de provincieraadsfractie en om een brug te slaan met het nationale niveau. In het begin liep dit echter niet van een leien dakje. De West-Vlaamse animator had geen echte functieomschrijving en kreeg te weinig middelen van bovenaf. Daarnaast was het zo goed als een eenmansfunctie. De bestuursorganen die naast de animator functioneerden, met name het provinciaal uitvoerend comité, de arrondissementele vergadering en de provinciale vergadering, waren enkel bevolkt door vrijwilligers, die al hun handen vol hadden met hun eigen lokale afdeling. Bovendien bestond er in West-Vlaanderen een tijdlang een zeker wantrouwen ten opzichte van het provinciale niveau. De hiërarchische structuur leek te botsen met de centrale filosofie van Agalev. Die malaise was echter maar tijdelijk en vanaf ca. 1992 kwam er verandering in. Het provinciaal secretariaat was tot dan eigenlijk enkel een vergaderruimte, een bureau voor de administratie en een opslagplaats voor het archief. Het werk zelf werd door de animator gedaan. Vanaf 1992 werd het secretariaat echter uitgebreid en kreeg de animator meer ondersteuning. Er kwam (langzaam aan) een animatieteam dat zich bezighield met de ondersteuning van kwakkelende afdelingen en de uitbouw van de partij in West-Vlaanderen en een overleggroep die zich bezighield met politieke standpuntbepaling. De provinciale vergadering werd versterkt en hield zich bezig met de krachtlijnen van het beleid en had de eindverantwoordelijkheid. Verder werd ook de opdeling in arrondissementen omgevormd. Kortrijk en Roeselare-Tielt werden in 1993 samengevoegd en in 1996 hernoemd tot regio Kortrijk-Roeselare-Tielt. In hetzelfde jaar werd Brugge hernoemd tot regio Brugge en Oostende-Veurne-Diksmuide tot regio Westhoek. Het is onduidelijk of Ieper als aparte regio bleef bestaan. |