240/00001: Briefwisseling met de Provo-beweging
Het archief geeft informatie over de diverse fasen van zijn engagement. De provo-beweging in Antwerpen, maar ook in Brussel en Nederland, komt vooral aan bod in een verzameling propagandamateriaal : pamfletten, affiches, enz. Dit materiaal is verder aangevuld met perscommentaren, interviews en een b...
Saved in:
| Raadpleegbaarheid: | Het archief is raadpleegbaar mits toestemming van de dienstdoende archivaris. |
|---|---|
| Reference code: | 240/00001 |
| Level of description: | bestanddeel |
| By: | |
| Date: | 1966-1966 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | Het archief geeft informatie over de diverse fasen van zijn engagement. De provo-beweging in Antwerpen, maar ook in Brussel en Nederland, komt vooral aan bod in een verzameling propagandamateriaal : pamfletten, affiches, enz. Dit materiaal is verder aangevuld met perscommentaren, interviews en een briefwisseling. Ook over de anti-atoombeweging en het Vietnam-protest zijn stukken aanwezig. Bij het KP-materiaal ligt de nadruk op zijn activiteiten bij de Antwerpse Jongkommunisten in de jaren 1967-1972 en op zijn later conflict met de leiding. |
|---|---|
| Date: | 1966 |
| Physical description: | [1 omslag] |
| Notes: | Biografie: Een figuur als Koen Calliauw past eigenlijk in geen enkel hokje. Omschrijvingen als zoeker en nonconventioneel kunnen de lading nauwelijks dekken. Hij groeit op in een Antwerps vrijzinnig BSP-milieu. Vanuit zijn belangstelling voor het artistieke volgt hij een opleiding in de toegepaste kunsten. In de Syndicale Jeugd, de jongerenorganisatie van het ABVV, kan hij voor het eerst uiting geven aan zijn engagement. Na de staking van 1960-1961 frequenteerde hij het milieu van het tendensblad “Links”, maar ondanks zijn veelvuldige kontakten met SJW-militanten evolueert hij niet verder in de richting van het trotskisme. Onder invloed van het existentialisme volgt hij een heel eigen weg, buiten de georganiseerde structuren, in de marge van de maatschappij. Hij verlaat het ouderlijk huis om een leven van bohémien te leiden in de uitgangsbuurt van het Antwerps schipperskwartier. Het is de periode van de anti-atoommarsen, de eerste happenings van Panamarenko en de protestsongs van Bob Dylan en Ferre Grignard. In die speelse rebellerende sfeer is in Antwerpen de provo beweging ontstaan, waarvan Calliauw één van de centrale figuren wordt. Blaadjes als “Anar” zien het licht en de “Blote voetenplannen” worden gelanceerd. Provo is maar een kort leven beschoren en via het Viëtnam-protest komt Calliauw terecht in een totaal nieuwe wereld: het Antwerps KP-milieu. Hij wordt opgenomen in de redactie van “De Rode Vaan” en brengt het zelfs tot hoofdredacteur. Het project om de Kommunistische Partij (KP) te hervormen en open te stellen voor een nieuw, meer jeugdig publiek blijkt een onmogelijke doelstelling, maar als outsider wordt hij toch volledig opgeslorpt door het partijapparaat. Droom en daad komen steeds verder uiteen te liggen en de verbanning van zanger Wolf Bierman uit de DDR in 1976/77 vormt de aanleiding voor Calliauws definitieve breuk met de partij. Sindsdien blijft hij actief in het Antwerpse artistieke milieu. Hij is de drijvende kracht achter initiatieven als Fabrik ‘88. Voor de toenmalige milieupartij Agalev zetelde hij twee keer in de Antwerpse districtsraad. Na een conflict werd hij uit de partij gezet. Hij had later nog banden met de partij Resist en met de PVDA , maar ook daar bleef de samenwerking niet lang duren. In de jaren '90 zette hij zich sterk in voor de daklozen. Hij richtte in 1994 het Daklozen Aktie Komitee op in Antwerpen. Hij steunde bewegingen zoals het Animal Liberation Front, Trek Uw Plant voor de legalisering van cannabis, Occupy en Basta! voor de emancipatie van illegalen. Zelf leidde hij een zwervend bestaan en leefde hij naar eigen zeggen van een invaliditeitsuitkering, omdat hij manisch-depressief was. Op zaterdag 27 december 2014 werd hij dood gevonden in zijn appartement. |