413/202: Dossier betreffende een enquête over niet-aanvragers van regularisatie door Kerkwerk Multicultureel Samenleven
Saved in:
| Raadpleegbaarheid: | raadpleegbaar mits toestemming van de dienstdoende archivaris |
|---|---|
| Reference code: | 413/202 |
| Level of description: | bestanddeel |
| By: | |
| Date: | 2000-2000 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Date: | 2000 |
|---|---|
| Physical description: | [1 omslag] |
| Notes: | Biografie: In het voorjaar 1992 evalueerde de ‘Werkgroep Vluchtelingen Sint-Gorikssector’ een actieperiode rond het thema van de huisvesting en het onthaal van kandidaat-vluchtelingen. Eerder hadden pastorale en sociale verantwoordelijken uit de buurten en parochies tussen het Klein Kasteeltje, de Bijstandswijk en het Zuid-Station deze werkgroep opgericht om op te pleiten voor een engagement ten opzichte van asielzoekers die in het Brusselse geen woning meer konden vinden. Onder impuls van de werkgroep ontstond de ruimere campagne ‘Asiel een recht! Asiel onder dak!’ Het werd de werkcel van de christelijke kerken in België om structureel en operationeel het asiel- en onthaalbeleid van de overheid te evalueren, voorstellen te formuleren en ook concrete solidariteit vanuit plaatselijke groepen te bewerken. De Werkgroep Vluchtelingen Sint-Gorikssector evalueerde deze campagne positief en kon zich daardoor richten op nieuwe werkdoelen. De werkgroep onderzocht op welke manier een humanitaire en structurele aanpak van de problematiek van uitgeprocedeerde asielzoekers en van andere personen die illegaal op het grondgebied verbleven, vorm kon worden gegeven. Enkele studiebezoeken aan Nederland en gesprekken in Vlaanderen gaven inhoud en vorm aan het Steunpunt Begeleiders Uitgeprocedeerden dat op 1 oktober 1992 officieel van start ging, stelde volgende doelstellingen voorop: service en ondersteuning bieden aan vrijwillige en professionele begeleid(st)ers van uitgeprocedeeerde asielzoekers en andere illegale verblijvers; werken aan structurele maatregelen met betrekking tot het verblijfsperspectief van mensen zonder papieren en de praktijk van de naleving van de Rechten van de Mens; het bevorderen van een positieve beeldvorming over mensen zonder papieren en netwerkontwikkeling tussen mensen en organisaties in België en Europa die de keuze maakte voor solidariteit met mensen zonder papieren. Het Steunpunt was er in de eerste plaats voor mensen die illegalen helpen. Ze konden er terecht voor praktische bijstand en juridische adviezen bij een telefoonwachtdienst. Het Steunpunt legde ook een databank aan voor artsen, verplegend personeel, ziekenhuizen, advocaten, apothekers, tandartsen, kamereigenaars en anderen die zich gratis wilden inzetten voor uitgeprocedeerden. Het steunpunt evolueerde snel van ondersteuning voor begeleiders naar opvangwerking voor mensen zonder papieren, uitgeprocedeerden en of andere illegalen. Bij het Steunpunt kon men terecht met alle problemen waarmee de mensen zonder wettig verblijf als gevolg van hun statuut mee te maken kregen. De gestelde vragen waren doorgaans van juridische aard, maar ook vragen over medische en sociale ondersteuning werden beantwoord. Soms kreeg een vraag onmiddellijk een antwoord, in andere gevallen werkte het Steunpunt via een aanmeldingsformulier dat naar de betrokkene werd opgestuurd. Op die manier kon het Steunpunt de situatie beter inschatten en een meer onderbouwd advies uitbrengen. In bepaalde gevallen werd de betrokkene uitgenodigd op het Steunpunt voor een persoonlijk gesprek. Omdat de vraag naar meer ondersteuning steeg, werd de werking uitgebreid. Vooral in Brussel bleef de vraag naar hulp groot. Sociale en pastorale werkers uit de Sint-Gorikssector drongen daarom aan op een versterking van de Brusselse werking onder de vorm van een eigen Steunpunt voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Dat ging van start in oktober ’96. Ook in Gent en Antwerpen werden er regionale steunpunten opgericht. Op 1 april 1998 onderging het Steunpunt Begeleiders Uitgeprocedeerden (Stebu) een naamswijziging in Steunpunt Mensen Zonder Papieren (SMZP). Het Steunpunt heeft steeds gepoogd om, naast het bieden van een directe ondersteuning van mensen zonder wettig verblijf of met een precair verblijfsstatuut en hun begeleiders, de vinger op de wonde te leggen als het ging om de rechten van mensen zonder wettig verblijf. In samenwerking met het Regionale Integratiecentrum Foyer Brussel, het Vlaams Minderhedencentrum en andere regionale, Vlaamse en nationale partners probeerde het Steunpunt een beleid ten overstaan van mensen zonder wettig verblijf positief te beïnvloeden. Samen met andere organisaties was het Steunpunt nauw betrokken bij een aantal belangrijke verwezenlijkingen, zoals de regularisatiecampagne van 2000. Om dergelijke zaken vorm te geven was het Steunpunt vertegenwoordigd in verschillende overlegstructuren, zoals de Werkgroep Opvangbeleid van de Vlaamse Gemeenschap. Het steunpunt was tevens lid van de Nationale Beweging voor de Regularisatie van Mensen Zonder Papieren en voor Vluchtelingen. In het kader van de herstructurering van de integratiesector en de creatie van het minderhedenbeleid van de Vlaamse Gemeenschap besliste het Vlaams Parlement om het decreet van 28 april 1998 dat deze aangelegenheden regelde, tot het ontwikkelen van een beleid voor de opvang van mensen zonder wettig verblijf. Deze beslissing had een dubbele effect: enerzijds moest de Steunpuntwerking een plaats krijgen in het nieuw op te richten Vlaams Minderhedencentrum (VMC), anderzijds zouden de integratiesector, de particulieren organisaties en de overheden zich moeten bezinnen over hun verantwoordelijkheden en taken ten aanzien van de opvang van deze doelgroep. Het eerste element werd gerealiseerd, voor het tweede element werd een werkgroep Opvangbeleid samengesteld (vanuit de Interdepartementale Commissie Etnisch-culturele minderheden van de Vlaamse Gemeenschap). Enkel in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest was er nog een concrete werking van het Steunpunt rond een nieuwe uitdaging, namelijk de clandestiene arbeidsmigranten. Het Steunpunt werd betrokken bij het onderzoek van de Koning Boudewijnstichting naar de situatie van het diplomatiek huispersoneel in België. De participatie aan dit onderzoek bracht aan het licht dat er een permanente werking nodig was omtrent de kwestie van de clandestiene arbeidsmigranten. Eind 2003 werd het Steunpunt met zijn oorspronkelijke doelstellingen ingebed in de werking van het regionaal integratiecentrum Foyer en kreeg de nieuwe uitdaging een concrete vorm met de oprichting van een nieuwe vzw op 18 december, namelijk de Organisatie voor Clandestiene Arbeidsmigranten (O.R.C.A.). |