af014362: Jabula zuidafrikaanse muziekgroep
Affiche uitgegeven in 1978 door het Aktiekomitee Zuidelijk Afrika (AKZA) voor een optreden van de Zuid-Afrikaanse muziekgroep Jabula in Antwerpen. Afbeelding: zwart-witfoto van de muziekgroep Jabula. Tekst recto: Jabula zuidafrikaanse (sic) muziekgroep. Billard Palace, Astridplein, Antwerpen....
Saved in:
| Reference code: | af014362 |
|---|---|
| By: | , |
| Type: | affiche |
| Date: | 1978 |
| Tags: | Add Tag |
| Summary: | Affiche uitgegeven in 1978 door het Aktiekomitee Zuidelijk Afrika (AKZA) voor een optreden van de Zuid-Afrikaanse muziekgroep Jabula in Antwerpen.
Afbeelding: zwart-witfoto van de muziekgroep Jabula.
Tekst recto: Jabula zuidafrikaanse (sic) muziekgroep. Billard Palace, Astridplein, Antwerpen. Zaterdag 4 maart, 20 uur. Inkom 50 fr. Ten voordele van het ANC. Kaarten bij Oxfam, Elcker-Ik, CVP-Jongeren Sekr. Daensaktiefonds. Ondersteund door Oxfam, CVP-Jongeren, Jongsocialisten, VU-Jongeren, Jongkommunisten, Zaïrekomitee, Elcker-Ik, Amnesty International, KAJ, VKAJ, Vrede, Chiro, Jongerengemeenschappen, Eén Plus Beweging, Verenigde Wijkkomitees DAF, RAL, SJW. ANTI-APARTHEIDSKAMPANJE, STEUN ANC. info: AKZA, Maria Theresiastraat 93, Leuven; 016-22 91 93. v.u. a. vervoort, m. teresiastraat 93, leuven.
Tekst verso: JABULA, nooit van gehoord? Toch el, in 1976 waren ze in Mechelen, Brussel en Leuven om de anti-apartheidsweek op te luisteren. Een erg levendige en meeslepende belevenis was dat.In Vlaanderen hebben wij niet vaak de kans om kennis te maken met een brok autentieke (sic) moderne Zuid-Afrikaanse kultuur. Kulturele organisaties en personaliteiten hier te lande en het Kultureel Akkoord tussen België en Zuid-Afrika hebben vaak niets anders aangeboden dan de meest platte apartheidspropaganda. Deze keer hebben we in samenwerking met Akza en plaatselijke groepen een proffessionele (sic) Zuidafrikaanse (sic) groep voor ons, die graag bereid is tot solidariteitsmanifestaties met de Zuidafrikaanse (sic) bevrijdingsbeweging ANC. Jabula betekent ‘geluk’, ‘genot’, alles wat met plezier en vreugde te maken heeft. Het is de naam van een muziekgroep die geleid wordt door twee gekende Zuidafrikaanse (sic) musici: Julian Bahula en Lucky Ranku, gebaseerd in London (sic). De muziek van deze componisten is moeilijk precies te omschrijven. Sommigen noemen het Afro-jazz (sic) of Afro-rock (sic). Het etiket doet er niet toe. We hebben in feite te maken met een typisch Zuidafrikaanse (sic) muziek waarin traditionele elementen zich vermengd hebben met het ritme van de grootstad. Het is de muziek van de grote zwarte voorsteden in Johannesburg: the sound of Soweto. De nummers gaan over Afrika en over Zuid-Afrika. Enkele titels: Soweto my love, Africa Awake, Tears for Africa, … … De samenstelling van de groep is als vlogt (sic): — Julian Bahula, leider, komponist, speelt Malombodrums (sic) — Lucky Ranku: komponist, speelt guitaar (sic) — Pinise Saul: zingt — Steve Scipio: bassist — Mike Rose: alto-sax (sic) en fluit. Julian en Lucky verlieten Zuid-Afrika omdat het systeem hen als zwarte musici niet toeliet in behoorlijke omstandigheden te werken en hun muziek te ontwikkelen. Zwarte artiesten hebben het in Zuid-Afrika nu eenmaal erg lastig om van de grond te komen. Bovendien is het artistieke leven volledig gesegregeerd: je mag als zwarte niet spelen voor een blank publiek (en omgekeerd), zalen en akkomodatie zijn er voor zwarten niet. Pinise Saul, zangeres, vervoegde de groep in 1976. Ze verliet daarvoor de Zuidafrikaanse (sic) propagandamusical Ipitombi, waarin ze een der hoofdrollen vertolkte, doch waarmee ze zich niet langer kon verzoenen. Julian verhaalt enkele van de frustraties en vernederende situaties: ‘Ik kon niet samenwerken met wie ik wilde, gezien zwarte musici aleen (sic) maar met andere zwarte musici mogen spelen. Noch waren we toegelaten te spele (sic) op de vele plaatsen waar we graag wilden optreden.’ ‘Ik werkte een poos samen met een blanke groep, maar tijdens de optredens speelde ik buiten zicht, achter de gordijnen voor het podium. Een andere keer waren mijn medespelers verplicht zich als zwarten te maskeren.’ Na verloop van tijd heeft Jabula in zijn verschillende samenstellingen aardig wat bekendheid gekregen in Londen, waar de muziekpers hen vriendelijk behandelt. Regelmatig doet Jabula nu ook optredens op het vasteland en in Afrika. Dit jaar nog waren ze op tournee in Nederland en Noorwegen, en ook daar speelden ze in het kader van solidariteitsmanifestaties voor ANC. OM EENS EEN MEESLEPENDE ZUIDAFRIKAANSE AVOND TE BELEVEN KOM LUISTEREN NAAR JABULA. OPTREDENS IN GENT, BRUGGE, OOSTENDE, KORTRIJK, TIELT, LEUVEN, TIENEN, MOL, … …21 FEBRUARI – 5 MAART. Stof genoeg dus voor jou (sic) bijdrage. Meer over ANC en over de mogelijkheden voor materiële steun kan je vernemen uit een brosjure (sic) die Akza voor de gelegenheid van de kampanje (sic) opmaakt. Daarin ook wat beeldmateriaal. Mensen die via een storting willen bijdragen, vinden het rekeningnummer bovenaan. Het adres: Akza, Maria Theresiastraat 93, 3000 Leuven. STEUN ANC, 001-0293550-07. In het voorjaar van 1977 leverde een gezamenlijke Vlaamse inspanning tot solidariteit met de Zuidafrikaanse (sic) bevrijdingsbeweging ANC en met het verzet in het algemeen een aardige som geld op. Deze was bestemd voor konkrete hulp aan de talloze Zuidafrikaanse (sic) vluchtelingen die een onderkomen zochten bij ANC. De beweging werd sinds juni 1976 met zware materiële problemen gekonfronteerd: een stroom van vluchtelingen, meestal jonge mensen, kwam onder haar vleugels terecht, zonder have of goed. Er moest voor alles gezorgd worden: kleren, voedsel, beddegoed (sic), onderdak, scholingsmogelijkheden, medische zorg, ontspanningsmogelijkheden. De doorgangskampen liggen helaas in landen die zelf enorme problemen hebben op materiëel (sic) gebied. ANC moet zich dan ook richten op solidariteit uit heel de wereld om aan deze nijpende materiële en menselijke noden tegemoet te komen. Vorig jaar werd in samenwerking met de Nederlandse Anti-Apartheidsbeweging van het ingezamelde geld gezorgd voor een partij stevige kleding. Deze zomer maakte de voorzitster van de Nederlandse Anti-Apartheidsbeweging een lange reis in de frontlijnstaten om zich konkreet te vergewissen van behoeften en lopende projekten om alzo het solidariteitswerk beter te organiseren. Hieronder een verslagje daaromtrent. Akza zelf wil met het (sic) Jabulatournee een bijdrage verzamelen voor de hier voorgestelde projekten en voor het anti-repressiefonds, dat een steun wil zijn voor de slachtoffers van de grote lopende politieke processen in Zuid-Afrika. Hier dan het verslagje van Conny Braam: Tijdens mijn verblijf in Tanzanië (sic) wilde ik in ieder geval naar Morogoro, een plaats op een honderd km afstand van Dar Es Salaam. In Morogoro was het eerste buitenlandse hoofdkwartier van het ANC gevestigd, nadat het in 1960 in Zuid-Afrika verboden werd. Niet alleen is het historisch een belangrijke plaats voor ANC, het is ook een plaats waar een belangrijk en groots projekt van de grond moet komen. De Tanzaniaanse regering heeft ANC een flink stuk grond gegeven, wwarop (sic) zij een school en een ziekenhuis willen gaan bouwen. Daarnaast zal een stuk grond gebruikt worden voor het verbouwen van levensmiddelen, zodat het geheel zelfvoorzienend kan worden. Morogoro is niet erg groot. Iedereen kent het ANC en wil je graag naar het kantoor brengen. De kantoren bruisen van aktiviteit. Het ANC wordt namelijk sinds Soweto gekonfronteerd met een grote stroom vluchtelingen en het is de bedoeling dat in Morogoro een flink aantal jonge mensen gaan komen. De school moet bijvoorbeeld plaats bieden aan 600 mensen met onderwijs voor 12 tot 30 jaar. Met een Landrover werd ik naar het terrein gebracht, een oude sisalplatage (sic). De architekt van het ANC, Oswals Dennis, laat me met tekeningen zien hoe het er allemaal uit moet gaan zien: waar de gebouwen komen voor huisvesting, de klaslokalen, de douches en kantine. Dichtbij moet het ziekenhuis gaan komen. Dat zal niet alleen voor de school zijn, maar voor alle vluchtelingencentra in Tanzania en eventueel daarbuiten. Het zal ook heel nuttig zijn voor het ‘vrouwenhuis’ in Morogoro. Dit huis heeft het ANC ingericht voor jonge vrouwen en meisjes die zwanger zijn of heel kleine babies (sic) hebben. Na mijn bezoek aan het terrein war dit projekt moet komen, heb ik een uitvoerig bezoek gebracht aan dit vrouwenhuis, en tesamen (sic) met de dertig vrouwen die er toen zaten heb ik een lijst van benodgdheden (sic) voor hen opgesteld. Luiers, talkpoeder, babievoeding (sic), speelgoed, aan alles is gebrek. Diezelfde middag ontmoette ik de twee vrouwelijke artsen van het ANC (beiden in het buitenland opgeleid). Ze hebben de zorg voor alle vluchtelingen in de omstreek en helpen ook de Tanzaniaanse bevolking die in de buurt woont, vanuit een kleine wijkpost. Ze benadrukken nogeens (sic) de noodzaak van een ziekenhuis. De dagen erna heb ik besteed met het voeren van gesprekken met vluchtelingen. In leeftijd variëren ze van 12 tot 25 jaar. Jonge mannen (sic) en vrouwen die hun afkeer van de apartheid niet onder stoelen of banken steken. Hun enorme strijdbaarheid maakte een grote indruk op mij en ze hebben me uitvoerig verteld over de redenen waarom ze gevlucht zijn. Sommigen werden direkt door de politie gezocht, van anderen waren familieleden gearresteerd en een aantal van hen zijn gevlucht om zich ‘buiten’ bij het ANC aan te sluiten. Maar één ding hebben ze allemaal gemeen: de vaste wil om Zuid-Afrika te bevrijden van apartheid en te maken tot een land waar iedereen, zwart en blank, kan leven. |
|---|---|
| Physical description: | geheel: hoogte: 61.00 cm geheel: breedte: 43.00 cm papier |