Jacques Le Goff

Jacques Le Goff (Toulon, 1 januari 1924 – Parijs, 1 april 2014) was een Frans historicus, gespecialiseerd in de mediëvistiek. Hij behoorde tot de scholen van de Annales-geschiedschrijving en de Nouvelle histoire.

Le Goff studeerde na zijn opleiding aan de École Normale Supérieure geschiedenis, onder andere in Praag. Hij was verbonden aan de École Française te Rome en aan de universiteit van Lille eer hij vanaf 1960 in Parijs werkte. Vooral Marc Bloch en Georges Duby hebben hem beïnvloed. Hij was sinds 1972 directeur van de École des Hautes Etudes en Sciences Sociales te Parijs, als opvolger van Fernand Braudel. Le Goff schrijft cultuurgeschiedenis van de middeleeuwen en meer specifiek de historische antropologie van deze periode. Zijn aanpak vernieuwde het instrumentarium van de traditionele mediëvistiek, maar ook dat van de Annales-historici doordat hij minder aandacht schenkt aan de economie. Zo geeft hij in ''De cultuur van middeleeuws Europa'' behalve een chronologisch geordend beeld van Europa in de middeleeuwen ook inzicht in de mentaliteitsgeschiedenis van dit tijdvak. Le Goffs boek ''La naissance du purgatoire'' beschrijft de langzame opkomst, verspreiding en ontwikkeling van het religieuze begrip vagevuur. Zijn biografie van Lodewijk de Heilige verkent de (on-)mogelijkheden van dit genre in brede zin. In 2004 won Le Goff de Dr. A.H. Heinekenprijs voor geschiedenis.

Hij had veel leerlingen die de thema's die hij onderzocht verder uitwerkten en verdiepten, onder wie Jacques Berlioz, Alain Guerreau, Anita Guerreau-Jalabert, Jean-Claude Schmitt, Jerôme Baschet, Jacques Chiffoleau, Alain Boureau, Jean-Claude Bonne en Michel Lauwers. Door Wikipedia aangeleverd